ପରମାରାଧ୍ୟ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ସହିତ ଭକ୍ତଜନଙ୍କର ସମ୍ବନ୍ଧ ଏତେ ରହସ୍ୟମୟ ଯେ ତାହାକୁ ପରିଭାଷିତ କରିବା କାଠିକର ପାଠ। ପରମ ଭକ୍ତି ଓ ସମର୍ପଣ ଭାବଠାରୁ ନେଇ ଏହା ଲମ୍ବି ଯାଇଥାଏ ଅଭିମାନ ଓ କ୍ରୋଧ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଧ୍ୟ। ତାହାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଶରଣାଗତ ଯେମିତି ଏକ ମୁକ୍ତ ଲାଇସେନ୍‌ସ୍‌ଧାରୀ; ସେମାନେ ଯେମିତି ଚାହିଁବେ ସେହି ରୂପରେ ତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିପାରିବେ, ଯେମିତି ଇଚ୍ଛା ସେମିତି ତାଙ୍କ ସହିତ ବ୍ୟବହାର କରିପାରିବେ ଏବଂ ଯେଉଁ ସ୍ତରର ଭାଷା ହେଉନା କାହିଁକି ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ପ୍ରୟୋଗ କରିପାରିବେ। ଦାରୁଭୂତ ମୁରାରି ସବୁ ନୀରବରେ ଗ୍ରହଣ କରିନିଅନ୍ତି। ଯେପରି ମନେହୁଏ, ସେ କେବଳ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଓ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ହିଁ ନୁହନ୍ତି, ସର୍ବଂସହ ମଧ୍ୟ।
କିଛିଦିନ ତଳେ ଛତିଶଗଡ଼ର ମାନ୍ୟବର ରାଜ୍ୟପାଳ ଶ୍ରୀ ବିଶ୍ୱଭୂଷଣ ହରିଚନ୍ଦନ ଗୋଟିଏ ସମ୍ବାଦପତ୍ରରେ ପ୍ରବନ୍ଧଟିଏ ଲେଖି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ପ୍ରତି ଓଡ଼ିଆଙ୍କର ସମ୍ବୋଧନ ଓ ବ୍ୟବହାର ଶାଳୀନତାର ସୀମା ଟପିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ବୋଲି ମତବ୍ୟକ୍ତ କରିଥିଲେ। ଏହି ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ବିଚାର କଲେ, ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରର ଦାରୁବିଗ୍ରହ ଆମ ଓଡ଼ିଆଙ୍କର ପାଇଁ ଆରାଧ୍ୟ ଦେବତା ମାତ୍ର ନୁହନ୍ତି, ସେ ଆମର ସଖା ଓ ସହୋଦର ମଧ୍ୟ। ଏଣୁ ଆମେ ବଡ଼ ଅନାୟାସରେ ତାଙ୍କୁ ‘ଆପଣ’ରୁ ‘ତୁମେ’ ଓ ପୁଣି ‘ତୁମେ’ରୁ ‘ତୁ’କୁ ମଧ୍ୟ ଓହ୍ଲାଇ ଆଣୁ। ନିଜର ମାନ, ଅଭିମାନ ଓ ଏପରିକି ଗାଳିଗୁଲଜ ମଧ୍ୟ ଅବିଚାରିତ ଭାବରେ ଢ଼ାଳିଦେଉ ତାଙ୍କ ଉପରେ।
ଗୋଟିଏ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଦେଖିଲେ, ଏଥିରେ ବିସଙ୍ଗତି ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ। ଭକ୍ତ ଓ ଭଗବାନ ଯେତେବେଳେ ଏକାକାର ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭାବ ବିନିମୟର ପ୍ରକାର ଭେଦ କୌଣସି ବନ୍ଧନ ମାନିନଥାଏ।
ରୀତିଯୁଗୀୟ କବି କବିସୂର୍ଯ୍ୟ ବଳଦେବ ରଥ ନିଜର ‘ସର୍ପ ଜଣାଣ’ କବିତାରେ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ କାଳସର୍ପ ସହିତ ତୁଳନା କରିଛନ୍ତି। ଗଣକବି ବୈଷ୍ଣବ ପାଣି ତାଙ୍କୁ ‘ଭାତବିକା ଜଗନ୍ନାଥ’ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରିଛନ୍ତି। ସେହିପରି କବି ଦୀନକୃଷ୍ଣ ମଧ୍ୟ ‘କୃପାସିନ୍ଧୁ ବଦନ’ କବିତାରେ ତାଙ୍କୁ ‘ଭୃତ୍ୟ’ ଓ ‘ଭିକାରି’ ବୋଲି ଅଭିହିତ କରିବାକୁ ପଛାଇ ନାହାନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିବାର … >ଆଗକୁ ପଢନ୍ତୁ >